Ait olduğumuz bir yer olmadı hiçbir zaman...
Hissettiğimiz insanlar talan etti , binbir emekle yetiştirdiğimiz çiçekleri...
Kökünden söktü ağacımızı, yine de sesimiz çıkmadı çoğu zaman...
Kırılıp dökülenleri toparladık sessizce bir köşe de...
Evimiz zannettiğimiz yüreklerde kaybettik umudu...
Ve kim bilir belki de, bizi bekleyen bir evimiz dahi olmadı hiçbir zaman...
Kabullenmek ve yola devam etmek gerekir böyle zamanlarda...
Tek başına bir vatan olursun yüreğine... Sızlayan yarayı göstermeden kimseye, bir duvar misali yürürsün donuk gözlerle....
Hissiz soğuk bir varlık gibi sürdürmeye başlarız yaşamı... Nefes almaktan ibaret bir benliği taşırız hayatın hengamesinde....
Gündüzleri ayrı, geceleri ayrı bir sızıyla savaşırken buluruz kendimizi...
Girdiğimiz her savaşın sonunda önemsizdir aslında galibiyet veya mağlubiyet...
Kendimizi kanıtlama çabası da boşunadır çoğu zaman...
Nefes aldığımızı anlamak içindir , yüreğimizdeki sızıyı bastırabilmek içindir girdiğimiz savaşlar... Hayattayım diyebilmenin bir adıdır bizim için...
En karanlık an, şafak sökmeden önceki an'dır oysaki... Unuturuz çoğu zaman...
Aydınlık bir sabaha uyanabilmek içindir, yaşanılan onca keder... Kayboluşlar yeniden doğmamız için değil midir...
Yüreğinizde bir gram umut tohumu varsa eğer, sarılın ona bu gece sımsıkı... Yepyeni bir güne yeniden doğabilmek için....
Yüreğinize iyi bakın....