Çocuklar ebeveynlerine sadece barınma, beslenme ve fiziksel gereksinimlerini değil ayrıca psikolojik ve duygusal gereksinimleri içinde gerek duyar. İhmal ve istismar ebeveynlerin yada herhangi bir yetişkin tarafından yapılan çocuğun gelişimini etkileyen, güvenini zedeleyen toplum ahlak kurallarına uymayan ve yanlış kabul edilen eylemlerdir.
Günümüzde çok rastladığımız ihmal ve istismar çocuklarımızın duygu ve düşüncelerini derinden etkilemekte ve onları hayata 1-0 geride başlatmak demektir. Birde bunun sapkınlık derecesi var. Çocuğu cinsel bir obje gibi görme, ilgi duyma, hoşlanma gibi. Pedofili adı altındaki bu hastalık cezai indirimi olmayacak bir suçtur. Çocuklarımızı bu sapkın insanlardan koruyamıyoruz. Sokakta, yolda, otobüste görüp dil çıkartıp şaşı bakarak eğlendirip güldürdüğümüz çocuklara artık aileleri yanlış anlamasın diye gülmeye bile korkar hale geldik. Evinin önünde oynayan 7 yaşındaki çocuk bile güvende değilse gidişatımız hiç iyi değil. Kayıp bir çocuğun ölüm nedeni tecavüz olmasın diye soğuk, açlık, kaza olması bekleniyorsa bizler zaten cehennemdeyiz demektir.
Cinsel istismara uğramış bir çocuğun hastaneye getirildiğinde de travma üstüne travma yaşaması çok büyük bir ihtimal. Ülkemizde takım halinde çalışma çok yaygın olduğu için cinsel istismara uğramış bir çocuk hastaneye getirildiğinde poliklinikler arasında topaç gibi dönüp duruyor. Bu konuda uzman olmayan doktorların eline verilen çocuk kalabalık ortam içerisinde daha çok korku ve dehşete düşüyor. Bu süreç çocuk için oldukça korkutucu olup genellikle burada da bitmez.. Rapor için çocuğun bir kez de adli tıpta muayene edilmesi istenmektedir. Soruşturma süresince mağdur çocuğun, bilgi düzeyi yetersiz sorulara maruz kalması da çocukta ciddi etkiler bırakır. Yani anlayacağınız sadece istismar değil, istismar sonrası tedavi, mahkeme süreci de mağdur çocuğu ve ailesini derinden etkiler.
