Hayallere yapılan koşuda hedef Milli Takım

(TÜRKER KOCAKAHYA) Bilge’nin atletizm ile olan aşkında 2012’de yaşanan ayrılık 5 yıl sürdü. Ancak 2017’de büyük bir barışma yaşandı ve hayallere yapılan koşuda yeniden start verildi. Bilge’nin en büyük hedefi ise çocukluk hayali olan Milli Takım’da mücadele etmek.

Her insanın hayatında dönüm noktaları vardır. Hepimiz hayatımızın bir noktasında “Evet şimdi bir şeyler değişecek, değişmeli” deriz. Birçok zaman bir anlık motivasyonla çıkılan yolda hayal kırıklığı yaşamak içten bile değildir. Ama burada hayal kırıklığı değil hayallere koşar adım gidilen bir hikayeden bahsedeceğiz. Bilge Akbal, 10 yaşında televizyondan izlediği sporculardan etkilenerek atletizme merak salmış bir sporcu. Bugün 24 yaşında arkasında sayısız yarışma, derece ve madalya bırakan Bilge, çok sevdiği atletizmden ayrı kaldığı 5 seneyi, o süreçte yaşadıklarını ve dönüş hikayesini anlatıyor. Bir gün bir yerlerde aynaya bakıp, “Sen kendini ne yapıyorsun?” sorusunu sormuşsanız ya da soracak cesaretiniz yoksa Bilge’nin hikayesi ya çok tanıdık gelecek ya da size ilham verecek. Bilge ile spora başladığı süreçten milli takım hedefine kadar her şeyi konuştuk. Şimdi söz sırası onda.       

Spor hayatın nasıl başladı?

İlkokul 4. sınıfta başladım. Önce okulda voleybol takımına seçildim. Ama voleybol takımında işler yürümedi. Arkadaşlarım çabuk pes etti ve bende büyüklerle oynayamadım. Aslında spor maceram voleybolla başladı. Sonrasında 2004 yılının yaz tatilinde Atina’da düzenlenen olimpiyatları izlerken babam "Spor yapmak istiyorsan koş." dedi. Bu yaşandığında 10 yaşındaydım. Ağustos ayında koşmaya başladım. İlk yarışıma tam 2 ay sonra Aydın’da katıldım ve il ikincisi oldum. Ama koştuğum yarışın il çapında bir yarış olduğunu bile bilmiyordum. Kürsüye çıktım ve il ikincisi olduğum anons edilince konuyu idrak ettim. Böyle başladı ve ardından dereceler gelmeye başladı. Ailem her zaman destek oldu.

Şuanda hangi antrenör ile çalışıyorsun?

İlk antrenörüm babam Zekeriya Akbal’dı. Onun teşvikleriyle başladım. Nerdeyse ilk 5-6 yıl babamla çalıştık. Çine'den Aydın'a yarışlara gelip gittikçe Gençlik ve Spor Müdürlüğü’ndeki antrenörlerden antrenman programları alıyorduk. O programları Çine’de uygulayarak yarışlara katılıyorduk. Ortaokul ve lise dönemim böyle geçti. İl içinde ve dışında yarışlara katılıyordum. Şehir şehir gezdim. Şu anda antrenörüm yine Gençlik ve Spor İl Müdürlüğü’nden Musa Yörük. Lise 2’de Musa hoca ile tanıştık. Ardından birlikte çalışmaya başladık derecelerim biraz daha gelişti tabi.

“ÇOK PİŞMANLIK YAŞADIM”

Hayatını değiştiren bir kilo verme süreci yaşamışsın. O dönemi anlatır 
mısın?

Ben 2012’de koşmayı bıraktım. Spor hayatım sonlandı. Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi’nde Çağdaş Türk Lehçeleri ve Edebiyatları Bölümü’nü kazandım. Sonrasında 2017’ye kadar hiç koşmadım. Üniversitede düzenli yaşamı bırakıp, direkt öğrenci hayatı başlayınca bir de zaten yurtta kalıyordum. Öyle olunca 15 kilo aldım. Ardından “Bilge sen ne yapıyorsun?” dedim. Tartıda son gördüğüm rakam 67’ydi ve benim boyum 1.58. (gülüyoruz). Kendine gel dedim. Bir taraftan da içten içe koşmayı çok özlüyordum. Ben aslında Beden Eğitimi ve Spor Yüksekokulu’nda eğitim görmek istiyordum. O dönem olmadı. Hazırlık sürecinde sakatlandım, kazanamadım. Benim hayalim antrenör olmaktı. Sonrasında çok pişmanlık yaşadım.

Yeniden koşmaya başlama süreci nasıl oldu?

Okul bitince 2017’nin Nisan ayında 65 kilo ile koşmaya ve diyet yapmaya başladım. 3 ay içinde 54 kiloya düştüm ve 8 ay sonra yarışlara katılmaya başladım. Kilo verme durumu böyle oldu. Yeniden koşmaya başladıktan sonra katıldığım ilk yarışım 23 Aralık 2017’de İzmir Menemen’de Şehit Asteğmen Kubilay anısına düzenlenen 11. Cumhuriyet Şehitleri Yol Koşusu’ydu. Orada 46 dakikada 10 kilometre koştum. İlk defa bu kadar uzun mesafe bir yarışa katıldım ve 8’inci oldum.

“HAYALİMDİ, HEDEFİM OLDU”

Atletizm içinde hangi dallarda yarışıyorsun?

İlk başladığımda orta mesafelerde koşuyordum. Özellikle 800, bin 500 ve 3 bin metre koşuyordum. Ama koşmayı en sevdiğim mesafe bin 500 metreydi. Yaşım ilerledikçe uzun koşmayı daha çok sevdim. Bu biraz da sürat ya da dayanıklılıkla ilgili. Sürat daha zor geliştirilebilen bir şey. Kas yapısının buna uygun olması gerekiyor. Ama dayanıklılık daha kolay geliştirilebiliyor. Ben uzun mesafeyi seviyorum. Şu ana kadar 21 kilometrenin üzerine hiç çıkmadım ama antrenmanda 30-35’leri görüp ardından maraton koşarak milli takıma girmeyi istiyorum. Maraton da 42.195 metre oluyor. Benim hedefim de maraton koşmak. Buna hazırlanmak çok uzun bir süreç. İlk önce yarı maraton derecemi istediğim sürelere çekmemiz gerekiyor. Eskiden hayalimdi maraton koşmak ama şu an hedefim oldu. İnşallah seneye Kasım ayında İstanbul’da maratona katılabilirim. 

Unutamadığın anı var mı?

Unutamadığım yarış var. Atletizme tekrar döndükten sonra Alanya’da ilk defa bir yarı maraton koştum. Orayı unutamam. Çünkü ben yeniden koşucu oldum, kendimi kendime “İspatladım” dediğim yarış orasıdır. Çok korkarak girdim. Yarışmaya da tek başıma gittim. İlk defa bu kadar uzak bir yere tek başıma gitmiştim. Böyle bir yarışa yalnız gitmenin tedirginliği vardı. Ayrıca ilk defa bu kadar uzun mesafe koştum, 21 km. Yarış bittiğinde etrafımda o kadar çok insan vardı ki. Destekleyenler çok fazlaydı. Hiç yalnızlık çekmedim. Ödül törenine 10 dakika kala 3’üncü olduğumu öğrendim. Bu çifte sevinç oldu. Benim hedefim yarışı sağlıklı bir şekilde bitirmekti. O yarışta çekilmiş fotoğrafımı gördüğümde oturup ağladım. Kendimle gurur duydum. Aynı fotoğraf şu anda odamda duvarımda çerçevelenmiş olarak duruyor.

Koşuları destekleyici spor yapıyor musun?

Atletizmin yanında fitness antrenmanları yapıyorum. Kuvvet ve ağırlık çalışmalarımız oluyor. Bizim için kuvvet çok önemli. Bu mecburi olarak ilgilendiğim bir alan. Koşucular pek sevmez kuvvet çalışmayı ama mecburen yapıyorum. Plates önerenler oluyor ama o kadarını yapamam diyorum. (gülüyoruz)

Kendine idol aldığın sporcular var mı?

Aslında idolüm yok. Daha doğrusu bu konuda hiç düşünmedim. Benim kendi odaklandığım hayalim olduğu için. Tabi ki milli sporcuları takip ediyorum. Koştukları dereceler, aldıkları başarıları takip ediyorum. Bunlar beni heveslendiriyor ama şu insan gibi olmak istiyorum dediğim bir sporcu yok. 

Bayanların spora ilgisini nasıl değerlendirirsin ?

Keşke daha fazla olsa. Bayanların spora teşvik edilmesi gerek. Özellikle benim gibi küçük yaşlarda. Eğer spor ruhu küçük yaşlarda aşılanırsa büyüdüğünde insan onu bırakamıyor. Ben katıldığım yarışlarda özellikle dikkat ediyorum. Erkeklerin yarısı kadar bayan katılımcı olmuyor. Daha azı oluyor. Özellikle genç sayısı da çok az. Özellikle 30 yaş üstü erkekler katılıyor. Gençler keşke o ortamı görseler de feyz alsalar. 

Sporcu olarak haftalık programın nedir?

Haftalık doldurmam gereken kilometrelerim oluyor. Bunları tabi ki antrenörümün gözetiminde yapıyorum. Bana her gün program gönderiyor. Kendim Çine'de çalışıyorum. Belirli günlerde Efeler’e gelip antrenörümle çalışıyorum. Önümüzdeki yarışlar hangileriyse o yarışlara yönelik programlarım oluyor. Ama genelde haftalık 80-90 kilometre koşuyorum. Yoğun çalışmalarda bu mesafe 120 kilometreye çıkıyor. Sabah ve akşamüstü çift antrenman yapıyorum. Antrenmanın yanında destekleyici beslenme ve dinlenme de çok önemli benim için.

Bundan sonraki hedefin nedir?

Şu an katıldığım yarışlarda hedeflediğim dereceler var. Mesela 10 kilometrede ve yarı maraton mesafesinde. Önce 10 kilometrede süreyi 40 dakikanın altına düşürmek. Bu zaten yarı maraton derecemi de istediğim sürelere çekiyor. Uzun vadede hedefim ise yeniden üniversite sınavına hazırlanıp Beden Eğitimi ve Spor Yüksek Okulu’nda eğitim almak. Ama asıl hedefim maraton koşmak. Önümde katılmayı düşündüğüm yarışma Alanya yarı maratonu var. 

Atletizme yeni başlayanlar için ne gibi önerilerin var? Ne yaparlarsa pes etmezler ?

Atletizm bireysel bir branş. Öz disiplin sağlamak ve azimli olmak gerek. Pes etmesinler ve hayallerinin peşinden gitsinler daima. Hayal ettiklerini hedef haline getirsinler. Kürsüye çıkmanın tadını alan bir daha bırakamaz zaten. Bir hocamın söylediği söz zorlandığım zaman hep aklıma gelir; "Başarı için hazırlık yapmayan başarısızlık için hazırlık yapar." Pes etmeye yakın olduklarında kendilerini yarış pistinde hayal edip koşsunlar, ben yıllardır böyle koşuyorum.  
Beraber çalıştığın sporcular var mı?
Bazıları yaklaşık 7 aydır çalıştığımız 10 arkadaş var. Hepsi benden küçük olduğu için yaşadığım tecrübeleri onlara aktarıyorum. Onlarla lise düzeyindeki yarışmalara hazırlanıyoruz. Başarılı olacaklarına inanıyorum.   

Peki son olarak ne söylemek istersin?

Aileme, atletizme başlarken beni teşvik ettikleri için, yeniden başladıktan sonra bana kilo verme sürecinde çok yardımcı oldukları için teşekkür ederim. Onlar olmasaydı belki de üstesinden gelemezdim. Maddi manevi ailemin katkısı beni bu noktaya getirdi. Ayrıca antrenörüm Musa Yörük’e çok teşekkür ederim. Onun bilgisi olmasaydı birçok şeyi başaramazdım. Tabi bir de Gençlik ve Spor İl Müdürümüz Ökkeş Demir’e desteklerinden dolayı teşekkür ederim. Ayrıca çok sevdiğim atletizm de hedeflerime ulaşmak için sponsor desteğine ihtiyacım var.