Ne zaman bitecek bilmiyorum. Bu son olmayacak onu biliyorum. Her sene aynı olayı yaşıyoruz. Aynı acıyı, aynı hüznü, aynı korkuyu her sene yaşıyoruz. Bitmeyen bir eziyet bu. Dünyayı cehennem gibi yaşamaya devam ediyoruz. Ve giderek buna alıştırılıyoruz. Alışmayalım. Alıştırmayalım. Kadınlar olarak alışmayalım. Bizim sesimiz her zaman daha gür çıktı. Yine sesimiz çıkaralım. Her zamankinden daha gür çıkaralım.
Geçmişten günümüze binlerce kadın öldürüldü. İsimler yerler ayrı. Ama cinsiyeti aynı. KADIN. Kadın hep öldürüldü. Kimi zaman diri diri yakıldı. Kimi zaman diri diri gömüldü. Kimi zaman boğazı kesildi. Kimi zaman dövüle dövüle öldürüldü. İsmin önemi yok. Kimi anneydi, kimi kardeş, kimi abla. Ama hepsi KADINDI. Anne, babasının bakmaya kıyamadıklarını sizler ateşe attınız.
Korkuyoruz. Acı çekiyoruz. Üzülüyoruz. Ne zaman bitecek bilmiyoruz. Biz artık ölmek istemiyoruz. Öldürülmek istemiyoruz. Biz arkada susan kadın takımı olmak istemiyoruz. Biz her alanda var olmak, her alanda kabul görmek istiyoruz. Bizi sevin de demiyoruz. Bizi sevmeyin. Bize saygı duyun, bizi kabullenin. Biz var oldukça siz varsınız. Biz yoksak siz yoksunuz. Bizimle yaşamayı ya öğreneceksiniz, ya öğreneceksiniz. Ya da bizler sizlere öğreteceğiz. Sizin bizi canice öldürmelerinize artık katlanmayacağız.
