Ey dost...
Gidişinin ardından sustu tüm kâinat...
Seninle anlam kazanıyormuş meğer aldığım nefes bile...
Yüreğin uzaklaştıkça, buz kesti ellerim..
Gözlerim dalıp gider oldu uzaklara, senden bir iz bulmak adına....
Mevsimler karıştı sonbahara...
Her mevsim yaprak döküyorum ulaşsın diye biri sana...
Daha sert esiyor rüzgarlar, kokunu getirmek için yanıma....
Bu derin sessizlikte kayboluyorum...
İzin yok oluyor karanlık sokaklarda...
Kaybediyorum yokluğunla verdiğim savaşta...
"" Bazen daha net görür insan savaşmayı bıraktığında.. kim sana ödül, kim sana ceza...
Suskunluğun ardındaki seslere sığınırız ,görmek istemediklerimizi görmeye başladığımızda...""
Yüreğimle yüzleştiğim o anlarda, farkettim ki...
Bir yanım zehir, bir yanım şifa...
Hasrette sana dair vuslatta...