Bir süre sonra her şeyi boş veriyor insan...
Umudu bir kayıkla açılıyor engin denizlere... Varlığını bilmediği bir ütopya da yeni bir hayal kurma çabasıyla çıkıyor yola...
Oysaki yüreğin hala aynı umudun aynı hayalin hasretiyle yanarken yeni bir hayale kucak açamayacak kadar kapalısındır dünyaya...
Yüreğinle mantığın arasındaki çelişkide boğulursun çoğu zaman...
Bir zaman sonra anlarsın ki, tek bir hayale, tek bir umuda tutunur insan tüm yaşamı boyunca....
Bos vermişliğin içinde hiçbir hayale tutunamayan, amaçsızca savrulan insanlara göre, kendi boş vermişliğini sorgulamaya başlar bir süre sonra...
Hayatı boş vermek ve hayatın olgularını hiçe saymak hayatı yaşamak değildi oysaki, insanlar boş vermişliği keyfine göre değerlendirmeye başlamıştı zamanla...
Başkasının acısından mutlu olan, insan kaybının yüreğinde ve hayatında oluşturduğu boşluğu umursamayan insanlar türedi dünyamızda....
Ben' diye başlayan cümleler aldı yerini, BİZ kelimesinin yerine...
İnsan insanı kullanmayı başladı zamanla, özünü anımsamayan, başkasının acısını kullanarak bir yerlere gelmeye çalışan zihniyetler aldı yerini hayatımızda...
Böyle insanlara inat, sadece yüreğini boş veren, hayalini bir kenara bırakan insanlar çekilmeye başlarlar kendi köşelerine...
Sessizce yaşayıp geçerler bu hayattan... Yüreklerinde derin bir sızı... Uzaktan izlerler insanları ve hayatı....
Başkasının acısıyla acı duyar, başkasının mutluluğuyla gülümser....
Kim bilir belki de , hiçbir zaman sahip olamadıklarını kaybettiğini geç de olsa anlar...